Op het moment dat ik dit schrijf, 17 juli 2020, zijn we nog volop aan het onderzoeken wat er is gebeurd, hoe de tijdlijn exact in elkaar zit en welke informatie we boven tafel kunnen krijgen.
Het begin
De geboorte van de pups van Youne was niet makkelijk. Door weeënzwakte eindigde de bevalling in een keizersnede. Maar wat een geluk viel ons ten deel! Tien prachtige pups, allemaal mooi op gewicht en kerngezond en ook nog geboren op Moederdag! Wat wil je nog meer?
Vol trots waren mama Youne, papa Binq en wij natuurlijk. Want hoewel je niet inzet op een keizersnede, is het resultaat geweldig! En mama Youne is een sterke hond dus die keizersnede, die herstelt wel.
Bij thuiskomt drinken alle pups keurig, ze zijn tevreden en worden door ons gewogen, van een individueel merkje voorzien en bij mama gelegd. Het is Hollands Welvaren, 9 heerlijke knullen en 1 lief grietje. Rijkdom!
Bijzonder
De maandag na de geboorte checkt Mark de pups zoals altijd. Gewoon, omdat geboortedagen altijd hectisch zijn, je als fokker altijd alert bent en om alle pups een voor een lekker even vast te houden en te voelen.
Die maandag schrikken we, er is een reutje met een schisis, een open verhemelte! Wat een verdriet, want in veel gevallen is dat voor pup en fokker geen goed nieuws. Maar direct in de actie geschoten en naar de kliniek gereden waar we na overleg met de dierenarts besluiten deze oh zo sterke pup, die nota bene drinkt bij de mama (heel bijzonder) te gaan ondersteunen met sondevoeding. Zijn kracht verdient het hem een goede kans te geven, en dat doen we dus ook. Iedere 3 uur, dag en nacht, krijgt de kleine man een sonde, hij vaart er wel bij! En met grote regelmaat zien we hem op zijn eigen wijze toch slokjes drinken bij mama Youne. Zij is erg gesteld op de kleine man en heeft engelengeduld met hem…en dat wil wat zeggen want mama Youne is niet van de speciale aandacht. Allemaal gelijk is haar devies!
De weken vliegen voorbij
In de weken die volgen is het eerst even zoeken naar de balans in temperatuur, de pups komen wat moeilijk aan maar dat lost zich op als we de temperatuur in en om de werpkist iets aanpassen. De pups groeien goed, zijn levendig en worden meer en meer hondjes. De oogjes gaan open, de oortjes gaan geluid herkennen en met name etenstijd wordt luid zingend door de pups ingeluid. Heerlijk! Zo is fokken bedoeld, heerlijke blije pups, gelukkige aanstaande eigenaren en dankbare fokkers. Er is werkelijk waar geen vuiltje aan de lucht, tot die 29-ste juni…
Het noodlot slaat toe…
Op maandag 29 juni zien we dat een van de pups speekselt en last lijkt te hebben van zijn bekje. We zien in het bekje dat de slijmvliezen zijn aangetast door iets, maar tasten in het duister waardoor. Dus geen risico nemen, pup mee naar de dierenarts. Daar aangekomen valt ons op dat alleen de slijmvliezen zijn aangedaan, niet de tong of het verhemelte. Nader onderzoek wijst eigenlijk weinig uit, dus antibiotica gestart en goed in de gaten houden. De pup herstelt vlot en we genieten intussen rustig verder.
Een aantal dagen later is er een pup aan het braken, dat gebeurt wel vaker, ze eten inmiddels vaste voeding en dan valt dat wel eens iets minder. Dus in eerste instantie geen paniek. Maar als we later die dag opnieuw een pupje zien braken besluiten we geen risico te nemen, mee naar de dierenarts. Want zo klein als ze zijn, uitdroging is een groot risico.
Aangekomen bij de dierenarts worden, echo en foto’s genomen om een obstructie uit te sluiten. Dat blijkt gelukkig niet aan de hand. De arts besluit de pup op te nemen, aan het infuus te leggen en geeft aan dat de pup later vandaag gewoon weer naar huis zal mogen. En dat doen we dus, we rijden naar huis en halen pup eind van de middag weer op. En vanaf dan is het een rollercoaster die pas 6 dagen later stopt…met een verwoestend effect.
Want pup blijft ziek, maandag wordt besloten de pup opnieuw op te nemen. De andere pups lijken nog weinig tot geen last te hebben, dus we zorgen voor ons zieke mannetje. Helaas worden de andere pups een voor een in razend tempo ziek. Ze braken, hebben diarree, stoppen met eten en drinken. Dit is een rampscenario! Wat is dit? We onderzoeken, testen allerlei aandoeningen, waaronder parvo, herpes en andere infectieziekten maar alle testen komen negatief terug. Dus dat is het niet, maar wat dan wel? Ontlasting wordt ingestuurd voor nader onderzoek, maar we zien dat de antibiotica niet aanslaat, andere medicatie niets doet en de pups ondanks infuus uitdrogen. Wat is dit? Wat gebeurt hier?
Dramatische dagen
Wat volgt zijn dramatische dagen. Want op woensdagochtend komen we vroeg beneden, we hebben tot 02.00 uur opgezeten bij de pups, ze van medicatie en vocht voorzien en zijn toen even naar bed gegaan. Om 05.00 uur komt Mark beneden en vindt daar een dode pup…NEEEEEE!!! Wat is dit??? Overleg met de dierenarts en direct alle pup in de auto en naar de kliniek. Daar worden ze stuk voor stuk onderzocht. Mark is intussen thuis de kennel en werpkist aan het ontsmetten, want als de pups zo thuis komen moet het wel weer lekker schoon zijn. Alle pups krijgen medicatie en een drietal blijft in de kliniek. Zij zijn er slechter aan toe en dus krijgen ze een infuus en blijven ter observatie. De genen die mee gaan naar huis zijn tierig, spelen nog wat en slapen tussen door. Ze eten nog en drinken nog dus naar huis. Opname van 9 pups zou sowieso een lastige worden, maar wat moet dat moet.
De nacht verloopt redelijk rustig. Ik draai dienst tot 04.00 uur, waarbij de pups iedere 15 minuten eten en drinken of medicatie aangeboden krijgen, Mark neemt het om 04.00 uur van me over. En…opnieuw overlijdt een pup! Mark en ik worden gek! Wat een drama is dit? Wat gebeurt hier? De kliniek belt…ook daar is een pup overleden. Wat is dit vreselijk! En wat een verdriet in onze hechte puppenclub! Iedereen denkt mee, helpt met het verzorgen waar ze kunnen en stuurt goede gedachten. Maar later die middag overlijdt nummer 4…het drama is compleet! Wat gebeurt hier?
Parvo en andere sneltesten worden herhaald en blijken opnieuw negatief.
We staan voor een raadsel, uitslag van onderzoeken laat lang op zich wachten, we knokken door met alles wat we kunnen bedenken. Maar de vrijdag verloopt fataal..,
Aangekomen in de kliniek is daar een pup gestorven, de volgende sterft in mijn armen en van de 5 overgebleven pups sterven er die middag 4…we hebben alleen onze kleine man met de schisis nog over. Hij vecht voor wat hij waard is. We besluiten Boris, want zo heet hij, een serumtherapie te geven van bloedserum van zijn mama. Hopelijk slaat die aan en helpt het zijn immuun systeem te vechten en te herstellen! De heel zaterdag staat in het teken van Boris ondersteunen, knuffelen, hem vasthouden, alles wat we maar kunnen bedenken doen we. De serumtherapie wordt geaccepteerd door zijn lijfje, er vindt geen afstootreactie plaats, de koorts zakt…zou het dan werkelijk? Zou het ons gegund zijn om deze kleine vechter, die van zover komt en al zoveel overwonnen heeft, de strijd te laten winnen?
Helaas blijkt ook Boris niet te kunnen winnen van dit allesverwoestende virus. Want dat het een virus moet zijn dat is wel duidelijk, antibiotica doet niets, en dat is alleen bij virale infecties zo.
Boris sterft in de nacht naar zondag, een week nadat de eerste ziekteverschijnselen voor ons helder werden. Het is niet te bevatten, zo heb je een super gezond en vrolijk nest met 10 dartele pups, en zo is het huis, de puppenkennel en de werpkist leeg…Wat een drama! Voor ons, voor Youne en Binq maar vooral voor de puppenclub die met een goede week de pups zouden meenemen naar hun forever-homes en het grote avontuur zouden starten met een echte Kiss’n Rebel in huis.
Allesverwoestende uitslag
En dan komt op woensdag, 3 dagen na het overlijden van onze kleine grote vechter, de allesverwoestende uitslag: Parvo!
We zijn er kapot van, want hoe is het mogelijk dat we de behandeling zijn ingestart alsof het parvo betrof maar we toch 10-0 verliezen? Dat onderzoeken we op dit moment. er wordt autopsie gedaan, er worden onderzoeken gedaan op afgenomen DNA materiaal en alles waarvan we denken dat we er iets mee kunnen wordt uitgeplozen en onderzocht. Want dit is zo verwoestend, zo oneerlijk en zo niet de bedoeling! Dus we zoeken door. Hopelijk komt daar iets uit wat ons inzage geeft in wat zich hier heeft afgespeeld.
Begrafenis
In augustus zullen we onze 10 vechters, onze dappere stijders samen begraven op de dierenbegraafplaats in Heumen. Ze zijn voor altijd bij elkaar, dat is zeker! En ergens geeft dat ook troost, maar dat dit niet zo had horen te lopen daar zijn we het denk ik allemaal over eens. Pups horen niet te sterven, pups horen te spelen. We nemen afscheid met de gezinnen uit de puppenclub, een laatste groet, de laatste eer. Want ook al waren onze rebellen maar 8 weken, het is prachtig om te zien hoe ze de gezinnen waar ze zouden gaan wonen al hebben aangeraakt en liefde hebben gegeven. Dus ze verdienen een waardig afscheid! Mark maakt momenteel een kist waar ze allemaal bij elkaar kunnen zijn. Want dat is de steun die we nu voelen, ze zijn voor altijd samen…